Op een idyllische plek, middenin het Leeuwarder bos, gaat vanavond Wachten op de liefde in première. Het is een zinderende, maar ook pijnlijke voorstelling, zegt choreografe Marlien Seinstra van de Dansdivisie.
Peinzend, op een van de boomstam-zitplaatsen in het tijdelijke bostheater: ,,Ik heb het idee dat veel mensen een verkeerd beeld hebben van de liefde.’’ Een op de drie huwelijken eindigt inmiddels in een scheiding.
Komt dat omdat we te veel vragen van onze geliefden?
Seinstra: ,,Ik denk dat een grote groep mensen op zoek is naar de romantische liefde, maar houd dat romantische ideaal maar eens vol in een gezin met drie kinderen. Misschien moeten we onze idealen wel bijstellen.’’
Ben je zelf gescheiden?
,,Ja. Vier jaar geleden. En na een scheiding ga je al heel gauw weer wachten op de liefde, maar wat gebeurt er eigenlijk tijdens al dat wachten? En heeft dat wachten eigenlijk wel zin? Kun je niet beter zelf actie ondernemen en op zoek gaan? Of moet je juist blijven zitten waar je zit, omdat echte liefde je vooral overkomt?’’ ,,Mijn eigen scheiding was de inspiratiebron voor deze voorstelling, maar ik heb ook naar anderen gekeken, want het verlangen naar liefde is universeel. Iedereen voelt het. Het gaat van verlangen, naar hunkering, naar onzekerheid, naar boosheid. Vooral vrouwen worden onzeker, dan denken ze dat ze niet mooi genoeg zijn, dat ze op het tieten- en kontvlak niet voldoen.’’ Mijmerend: ,,Al denk ik dat mannen er ook wel last van hebben, trouwens.” In de dansvoorstelling, waaraan ook dichters Elmar Kuiper, Arjan Hut en Sigrid Kuiper meedoen, benen de spelers het liefdesverlangen tot op het bot uit. ,,Ik wol dy’’, schreeuwt Kuiper. ,,Ik wol dy ha. Ik bin in lekker ding. In toyboy. En wenje dy lekker út.’’ De rode jurkjes van de danseressen wervelen gloeiend door het bos. Haren gaan los. Handen strijken langs lijven, er klinkt gekreun.
Dit wachten doet zeer. Seinstra: ,,Klopt.’’
Was het moeilijk om de voorstelling zo rauw te krijgen?
,,Ja. Ik werk met dansers, het zijn geen acteurs. En ik moest peuren om hun gevoel los te krijgen. Want meestal hunker je toch in stilte.
Daarom was het heel belangrijk dat iedereen zich veilig voelde. Ik weet nog dat een danser tegen me zei: Je vraagt wel veel, ik heb het gevoel dat iedereen nu kan zien hoe ik in bed ben. Maar die schaamte was juist goed. Ik wilde dat ze die emotie ging gebruiken. En dat is gelukt, omdat er vertrouwen is.’’
Een van de danseressen: ,,In het begin dacht ik dat hunkeren sensueel was, of romantisch. Maar dat is het niet. Het steekt.’’ En Seinstra geeft de toeschouwers geen happy end. ,,Nee, aan het eind van de stuk vindt niemand de liefde. Ik geloof er eerder in dat je jezelf moet leren accepteren. Als je uiteindelijk accepteert dat je alleen bent, dat het ook goed is zo, hoef je niet meer door al die emoties heen.’’
Dichter Elmar Kuiper: ,,Ik ha gjin ferwachtings mear.’’ Marlien, tevreden: ,,Het hunkeren is voorbij.’’
Wat wil je bereiken met deze voor voorstelling?
,,Ik hoop dat het publiek gaat nadenken over de eigen verwachtingen. De toeschouwers worden vanachter de Noordelijke Hogeschool Leeuwarden met een praam naar het theater gevaren, en ik hoop dat ze onderweg al met elkaar in gesprek gaan over de liefde. Daarom varen er ook vrijwilligers mee die de gasten.vragen stellen. Bijvoorbeeld: wat wil je van de liefde. Of: wacht je nog op de liefde.’’
De danseressen rennen door het bos. Ze behagen, ze staren lijdzaam voor zich uit, en ze staan tierend tegenover het publiek, en rondom Elmar Kuiper.
,,Nou daar hebben we hem weer hoor’’, bijt een danseres hem toe. ,,Je weet niet eens wat houden van is, man. Wegwezen. Ga weg. GA WEG!’’
Vooral die woede is confronterend, vindt de dichter. ,,Dat lit ik wol troch my hinne gean.’’ Het komt aan, zegt hij. En dat hij niet reageert, dat hij niet antwoordt, dat hij alle woorden op het podium van zich af laat ketsen, roept nog meer kwaadheid op, zegt Seinstra. Ach, wat is het het eigenlijk een slagveld, die liefde. Waarom verlangen we zo obsessief naar die ene perfecte partner? ,,Ik heb wel eens lijstjes gemaakt van punten waaraan mijn geliefde moest voldoen’’, zegt een danseres. Werkte dat? ,,Nee, eigenlijk niet.’’
De repetitie is klaar. De zon is onder.
In de verte ronken de aggregaten. Waarom verkoos Seinstra eigenlijk het Leeuwarder Bos als locatie voor de liefdeszoektocht? ,,Net zoals de liefde moest ook het bos groeien’’, zegt ze. In 1992 plantte ze er als kind een piepklein boompje. En nu rennen de danseressen om een reusachtige wilg heen. Zo kan het gaan met de liefde. ,,Als je tenminste stopt met wachten.’’